شهادت يکي از ادله اثبات دعوي در دادگاه هاي سراسر دنياست، ولي حدود استفاده و درجه اعتبار آن از کشوري به کشور ديگر متفاوت است. شهادت به عنوان يکي از دلايل محکم در اثبات حق، ادعا و يا رد آن مورد پذيرش فقها و حقوقدانان بوده است. البته شهادت در محاکم ايران در صورتي پذيرفته است که هم شاهد، واجد شرايط باشد و هم شهادت طبق ضوابط و مقدررات قانونگذار باشد، و هم حدنصاب و جنسيت مقرر در قانون رعايت گردد که از مجموع آنها با عنوان شرايط کمي و کيفي شهادت ياد مي شود.
در آيات و روايات، شهادت خبري است ناشي از علم گواه، که از طريق مشاهده يا رويت قطعي دلايل است، لذا اگر شهادت مستند به حدس و ظن باشد مورد پذيرش نيست.
حقوقدانان شهادت را اينگونه تعريف کرده اند: اطلاع به وقوع امري که با حواس قابل درک است و غير از موردي که اطلاع در مورد حقي به ضرر خود و نفع ديگري است، بايد در زمان گذشته وجود پيدا کرده و يا در زمان اداي شهادت وجود داشته باشد.
قانون مجازات اسلامي 92 براي نخستين بار به تعريف شهادت پرداخته و گفته: شهادت عبارت از اخبار شخصي غير از طرفين دعوي به وقوع يا عدم وقوع جرم توسط متهم يا هر امر ديگري نزد مقام قضائي است.
ادامه مطلب در:دانستني هايي در مورد شهادت شهود
درباره این سایت